Zanger Christoff

 

Christoff De Bolle (Ninove, 18 juni 1976), beter bekend als Christoff, is een Vlaamse zanger en radiopresentator.

Zijn zus is de zangeres Lindsay. Samen brachten zij diverse duetten uit. Naast zijn solocarrière is Christoff sinds 2015 onderdeel van het schlagertrio Klubbb3.

Op 12-jarige leeftijd nam Christoff zanglessen en zong hij in het kerkkoor van Hemelrijk. Op zijn vijftiende deed hij mee aan het VTM-programma Soundmixshow met het nummer Voor jou van Luc Steeno. Christoff volgde tot zijn zestiende jaar onderwijs aan het IKSO van Denderleeuw. In 1993 nam hij deel aan de Belgische preselectie voor het Eurovisiesongfestival, met het nummer Zend een S.O.S.. In 2002 deed hij weer mee met Op naar de top.

Sinds september 2012 presenteert Christoff op zondagmiddag de nieuw leven ingeblazen versie van de Vlaamse top 10 op Radio 2.

Christoff werd in Vlaanderen viermaal onderscheiden met een MIA in de categorie "Vlaams populair". Dit gebeurde in 2011, 2013, 2014 en 2016. Op de "Annes Vlaamse Muziek Awards" won hij in 2012 en 2013 de prijs voor "beste mannelijke artiest-schlager".

Christoff had gedurende zeven jaar een relatie met een stagiair bij kinderdagverblijf Fabeltjesland in Dendermonde (dat in 2009 in het nieuws kwam vanwege een steekpartij). In augustus 2014 werd bekend dat de twee uit elkaar waren. Een jaar later werd bekend dat Christoff een relatie had met een andere man. Christoff woont in Wetteren.

Bron = Wikipedia

Troubadour Miel Cools

 

Dit is de website over Miel Cools, de Vlaamse troubadour, overleden in 2013, die zoveel prachtige liedjes naliet.

Op deze website vindt u een biografie, een discografie, de teksten met akkoorden van de liedjes en nog veel meer informatie.

Vergeet niet om onze nieuwsbrief aan te vragen, zodat u op de hoogte blijft van allerlei nieuws over deze geliefde muzikant.

Theo van Drunen

Bron :  Website Miel Cools

Johan Verminnen

 

Johan Maurits Verminnen (Wemmel, 22 mei 1951) is een Belgische liedjesschrijver en zanger. Zijn bekendste liedjes zijn Ieder met zijn vlag (1970), Laat me nu toch niet alleen (1973), Brussel (1976) en In de Rue des Bouchers (1979).

Verminnen werd geboren als jongste in een gezin van vijf kinderen en groeide op in Wemmel, net ten noorden van Brussel. Hij volgde secundair onderwijs aan het Sint-Pieterscollege in Jette.

Al van jongs af aan wilde Verminnen zanger worden. Eerste ruimere bekendheid verwierf hij dankzij een televisie-optreden in het programma Ontdek de ster in 1969, en zijn eerste plaat verscheen in 1971. In zijn beginjaren werkte hij nauw samen met Will Tura en Raymond Van het Groenewoud (als drummer). Zijn debuutsingle was Ieder met zijn vlag (1970).

Vaak is Brussel het thema of de inspiratiebron van Verminnens chansons, een stad waar hij zich nauw mee verbonden voelt. Een van zijn bekendste liedjes en tegelijk een klassieker op feest- en dansgelegenheden, is In de Rue des Bouchers uit 1979 (in het Nederlands Beenhouwersstraat, de bekendste horecastraat in het centrum van Brussel). Nochtans is dit nummer minder representatief voor Verminnens werk (het is in het Brussels dialect gezongen en heeft een volks, feestelijk ritme). Het is in Vlaanderen minder bekend dat Verminnen ook heel wat Franstalige liederen opnam en daardoor ook in de Franstalige wereld enige bekendheid geniet.

Verminnen heeft zich ingespannen voor een aangepast economisch en juridisch statuut voor kunstenaars en richtte in 1992 mee de belangenvereniging Zamu voor zangers en muzikanten op. Tussen 2007 en 2014 was Verminnen gedelegeerd bestuurder van de Nederlandstalige vleugel van auteursrechtenvereniging Sabam, waar hij sinds 1998 al in de raad van bestuur zat. In 2014 werd hij voorzitter van de raad van bestuur van de vereniging. In 2016 kondigde hij zijn afscheid uit deze functie aan.

Verminnen trouwde in 1986 met fotomodel Catherine Mattelaer, en een jaar later werd hun dochter Pauline geboren, waaraan hij een gelijknamig lied wijdde (1988). Tegenwoordig woont Verminnen in Hansbeke, een deelgemeente van Deinze.

In 1991 zong hij Sorry dat ik besta, een lied over homoseksualiteit van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. De opname was onderdeel van het televisieprogramma "Een nieuwe jas", een hommage aan de tachtigjarige Annie M.G. Schmidt.

In 2004 schreef Verminnen een boek over zijn moeder: Prinses van het Pajottenland. In 2006 verscheen van zijn hand het boek De laatste boot, en in 2007 Van Brussel naar de wereld (in het kader van zijn nieuwe theatertournee). Deze drie boeken werden vergezeld van een speciaal opgenomen cd.

Ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag bracht Verminnen in 2021 de verzamelbox 70 uit, bestaande uit vier cd's. Ook nam hij twee duetten op met Peter Koelewijn

Bron : Wikipedia

Op het spandoek van de botsauto's hangt Guido Belcanto

 

Guido Belcanto, geboren als Guido August Constancia Versmissen (Turnhout, 23 mei 1953) is een Vlaamse zanger die in Vlaanderen 'koning van het authentieke levenslied' wordt genoemd.

Zijn bekendste liedjes zijn Op het zeildoek van de botsauto's (1989), Plastic rozen verwelken niet (1990), Vlammetjes (1990) en Toverdrank (2011), een cover van Summer wine.

Tijdens zijn middelbare schooltijd, belandde hij in het schoolkoor, onder leiding van pater Renaat Dumon. Guido behoorde onmiddellijk bij de voorzangers, een elitegroepje van vijf binnen het koor. Hij zegt zelf weleens dat die man hem ontdekt heeft.

Guido was ongeveer 15 toen hij een mondharmonica kocht. Twee jaar leerde hij zichzelf via "Let's Work Together" van blueszanger Wilbert Harrison gitaar spelen.

Samen met zijn broer Dirk die wel gitaarles heeft gevolgd, vormde hij vervolgens een countryduo waarbij de songs van Hank Williams de leidraad werden. Met Ivo Staes richtten zij nadien het trio Riverboat Shuffle op. Guido voelde toen al de nood om zelf liedjes te schrijven. Een van zijn eerste songs heette Paperless Toiletblues.

In 1975 richtte hij zelf het muziekgroepje Speedy King and His Feetwarmers op. De groep was zes man sterk met voorop zijn jongere broer Dirk. Het was pure Rock-'n-roll. Ze speelden vooral in café's en jeugdhuizen. In 1978 bereikten ze de finale van "Humo's Rock Rally". Zij namen ook een plaat op, "Breaking Up The House".

In 1979 richtte hij samen met zijn broer Dirk, Jakke de Zeeman, Ludo Janssens en Bob Campenaerts The Gigolo's op. Genre: rockabilly.

In 1980 besloot hij zanger te worden, niet meer met Engelstalige liedjes, maar in zijn eigen moedertaal met een voorliefde voor het levenslied en begon een carrière als straatzanger samen met de Antwerpse volksheld Jakke de Zeeman.

De BRT wijdde in 1987 een televisieprogramma aan hem.

In 1989 kwamen zijn eerste single Droevig is deze wereld en plaat Op zoek naar Romantiek op de markt. Hij nam datzelfde jaar ook deel aan de Baccarabeker.

In 2005 eindigde hij op nr. 470 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst.

In 2008 ging hij op tournee met Lady Angelina, Vitalski, en een vanzelf spelend Decaporgel, met de hand gemaakt door Tony en Frank Decap (Herentals) en vakkundig gearrangeerd door Martinus Wolf. Deze show heette Balzaal der Gebroken Harten. Na het succes van deze tournee werd besloten om er een vervolg aan te breien met een nieuwe tournee van Balzaal der Gebroken Harten. Deze ging van start in december 2009.

In 2009 was hij lid van de Raad van de Gouden Plaat in het één-televisieprogramma Hartelijke groeten aan iedereen.

In januari 2011 tekende Belcanto een platencontract bij het Nederlandse muzieklabel Top Notch, dat zijn laatste album Ik zou mijn hart willen weggeven opnieuw zou uitbrengen voor de Nederlandse markt. Opnieuw was Belcanto de vreemde eend in de bijt, aangezien Top Notch eerder bekendstaat als een label dat zich specialiseert in nederhopartiesten zoals The Opposites, De Jeugd van Tegenwoordig en vele anderen.

In 2014 stak hij Balzaal der gebroken harten in een nieuw kleedje, dit keer met Tine Embrechts, ze kregen versterking van de ervaren muzikanten Martinus Wolf en Lieven De Maesschalck.

Ook in 2014 vond de eerste en enige fandag plaats in Wechelderzande.

In 2016 startte de tournee Ode aan Bobbejaan, samen Met Jan De Smet & Barbara Dex bracht hij een ode aan het vakmanschap van Bobbejaan Schoepen.

In 2017 kwam het album Liefde & Devotie uit bij Starman Records.

In 2019 werd hij opgenomen in De Eregalerij van de Lage Landen en werd een uitzending van Belpop (Canvas) aan hem gewijd.

Op 14 september 2019 kwam de 3-dubbele cd Een Zanger Moet Trachten Pijn Te Verzachten uit (Starman Records), een "best of" naar aanleiding van zijn 30 jaar op de planken. Cd 1 werd tijdens de laatste tournees live opgenomen met zijn trouwe band het Broederschap en bevat 14 van zijn bekendste nummers die live vaak een volledig ander arrangement meekregen dan op de oorspronkelijke albumversies. Cd 2 en cd 3 bevatten 35 vergeten parels, demo’s en rariteiten waaronder vele onuitgebrachte songs. In het bijgaande boekje loodst Guido de luisteraar zelf doorheen zijn songarchief dat teruggaat tot de vroege jaren 1970.

Begin 2020 werkte hij mee aan RASA van Daniel Proietto, een hedendaagse interpretatie van het beroemde La Bayadère van Opera Ballet Vlaanderen. Guido Belcanto, gidste de toeschouwers zingend doorheen deze doorvoelde dansvoorstelling.

In het najaar van 2020 startte een nieuwe Ode aan Bobbejaan, deze keer met Isabelle A en Klaas Delrue (bekend van Yevgueni). Door de maatregelen rond COVID-19 werd deze echter vroegtijdig stopgezet.

Bron : Wikipedia

Gene Thomas

 

Gunther (Gene) Thomas (Sint-Joost-ten-Node, 22 augustus 1972) is een Belgische zanger.

In 1993 startte Gene Thomas een groepje op, Ship of Dreams, waarmee hij het poprockalbum Always on the run uitbracht.

Twee jaar later, in 1995, koos Thomas, samen met Gina Blondeel, voor de commerciële dansmuziek en was X-Session een feit. Met X-Session scoorden ze verschillende eurodance-hits, zoals Say yeah, On and on en Hot shot. Naast hun verschillende hits behaalden ze ook twee Donna Awards en twee TMF Awards als groep en Gene Thomas dan nog eens een TMF award als beste zanger.

Na 7 jaar kwam er een einde aan X-Session. Ze hadden het gevoel dat het doel bereikt was met de groep en iedereen ging zijn eigen weg. Het werd een tijdlang stil rond Thomas. In 2003 begon hij aan zijn solocarrière, waarbij hij resoluut voor het Nederlands koos. Zijn eerste single was Voor haar, geschreven voor zijn vrouw Kristel Verbeke van K3. Hij stond een aantal weken op nummer 1 in de Vlaamse Top 10 en behaalde een gouden plaat. De volgende single, Wees van mij, werd geschreven voor de tv-reeks Aspe. Even later bracht Thomas zijn debuutalbum Dichterbij uit, dat eveneens een succes werd. Evenwicht was de titel van zijn tweede Nederlandstalig album, dat in 2005 verscheen.

In de tijd van X-Session presenteerde Thomas een seizoen lang het televisieprogramma Ultratop, met de gelijknamige Vlaamse hitparade, op de VRT. Hij heeft ook een tijdje op TMF gepresenteerd en was sinds eind augustus 2007 te zien op VIJFtv. Daar bekleedde Thomas de rol van omroeper. Sinds 2009 werd hij het vaste gezicht van de intussen stopgezette muziekzender Anne. Hij presenteerde er niet alleen zijn eigen programma's, maar deed ook de presentatie van alle evenementen zoals de Anne komt naar je toe-tour. In 2001 had hij een gastrol in W817 als Jörg.

In 2009 maakte hij samen met Gina een comeback met X-Session, waarmee hij weer enkele optredens deed en enkele nummers als Automatic en Come together schreef. In maart 2012 gaf Gene Thomas er opnieuw de brui aan en werd X-Session definitief stopgezet. Later dat jaar bracht hij opnieuw een Nederlandstalig soloalbum uit: Ontvlambaar.

In 2012 deed Thomas mee aan het programma Expeditie Robinson. Daar schopte hij het net niet tot de finale.

In 2014 was Thomas voor het eerst als acteur te zien met een gastrol in de politieserie Aspe.

In 2015 werd hij presentator van het tv-programma Gene stress op Stories TV. Daarin was hij uitzendkracht voor een dag.^[1]

In 2017 presenteerde Thomas enkele weken de Vlaamse Top 50 op Radio 2 ter vervanging van Christoff.^[2] Tevens was hij dit jaar te zien in het programma Celebrity Stand-Up.

In 2020 nam Thomas deel aan het zesde seizoen van het VTM-programma Liefde voor Muziek. Zijn hieruit afkomstige single Mij en m'n gitaar (een cover van Me and my guitar van Tom Dice) werd zijn grootste hit in 14 jaar. In dezelfde periode verscheen zijn driedubbele verzamelalbum Omsingeld, met daarop ook een reeks nieuwe nummers.

Bron : Wikipedia

De Strangers

 

De Strangers was een Antwerpse groep die vooral bekendheid verwierf door parodiërende - vaak maatschappijkritische - teksten in het Antwerps dialect op zeer bekende hit-melodieën te zingen. Hun bekendste nummers zijn onder meer Schele Vanderlinden, Oh Mijnen Blauwe Geschelpte, Bij de Rijkswacht en Antwaarpe, sinds november 2020 het officiële volkslied van de stad Antwerpen.

De groep werd op 8 mei 1952 opgericht door Gust Torfs, Alex Boeye (°1934), Pol Bollansee (1929-1984) en kort daarna ook John De Wilde (°1933), al zongen ze toen nog in het Standaardnederlands. Hun eerste optreden vond plaats op 7 januari 1953 in Hoboken. Tegen 1965 hadden ze al 1000 keer opgetreden.

De Strangers specialiseerden zich erin de hits van het moment opnieuw op te nemen, maar over de oorspronkelijke melodie hun eigen, humoristische teksten te zingen. In het begin deden ze dit nog in het Algemeen Nederlands, later definitief in hun Antwerps dialect. Hun grote voorbeeld was de Boomse volkszanger Frans Lamoen. Ze dankten hun populariteit vooral aan het feit dat iedereen de oorspronkelijke melodieën kon mee neuriën en hun vertalingen voor de meeste Vlamingen begrijpelijker waren dan de oorspronkelijke talen waarin de hits werden gezongen. Toch waren hun nummers nooit letterlijke vertalingen, maar altijd volslagen nieuwe teksten over vaak compleet andere onderwerpen.

Een ander deel van hun succes dankten ze aan het feit dat hun teksten vaak een satirisch, maatschappijkritisch, populistisch kantje hadden. Ze zongen spotliederen tegen allerlei politieke strekkingen en wetten, over allerlei maatschappelijke onderwerpen en vaak zelfs over trends die tijdens een specifieke periode of jaar populair waren. Hierbij schuwden ze ook de meer beladen economische en psycho-sociale thema's niet. Het empathische lied De Gastarbeider, geschreven door Alex Boeye, handelt over de slechte manier waarop de eerste generatie gastarbeiders hier werden verwelkomd en vaak heimwee hadden naar hun land van herkomst. Alex Boeye, ook wel gekend als "De Stranger met de baard" en gewaardeerd om zijn grafisch talent, zorgde eveneens voor hoesontwerpen en illustraties bij langspeelplaten en de verzamelbox lp's. Het nummer Ziekenkas (van de hand van Frank Rover en Lex Colman) daarentegen, hekelde dan weer de allochtonen van islamitische origine die onterecht een ziekteuitkering ontvingen.

Ze tekenden hun eerste platencontract met Decca en vonden later hun stek bij Dureco. Al Van Dam was 34 jaar hun producer. De laatste uitgaven gebeurden bij Indisc. In 1964 al stapte Gust Torfs (1929-1997) uit de groep en werd vervangen door gitaarspeler Bob Van Staeyen (1936-2020), herkenbaar met de snor en het kale hoofd. Wel bleef Torfs tot aan zijn dood in 1997 actief als tekstschrijver en raadgever voor de groep en werd hij daarom soms ook wel "de vijfde Stranger" genoemd. Tussen 1968 en 1976 zong René Van Laken (1938-2016) mee tijdens live-optredens van de groep. Hij werd opgevolgd door basgitarist Ernest Adriaensen (°1941), de benjamin van de groep en samen met John een van de grappenmakers van De Strangers. 

Bron : Wikipedia

Meer weten over zangeres Marva .

Marva Mollet (Vlissegem, 23 maart 1943) is een Vlaamse zangeres, die tussen 1963 en 1980 erg populair was in Vlaanderen. Haar bekendste nummers zijn Een eiland in groen en blauw, Oempalapapero en Rode rozen in de sneeuw. Sinds 1980 heeft ze zich uit de muziekindustrie teruggetrokken.

Marva werd geboren in Vlissegem en groeide op in Blankenberge. In 1963 nam ze op 20-jarige leeftijd haar debuutsingle op, getiteld Geef mij nog een kans. In 1964 huwde ze met haar manager en bracht één zoon op de wereld.

Tussen 1963 en 1980 scoorde ze verschillende hits in Vlaanderen, zoals Een eiland in groen en blauw (1967), Fiesta (1969), Niemand wil je als je ongelukkig bent (1973), Rode rozen in de sneeuw (1975) en Oempalapapero (1975). Veel van deze liedjes werden geschreven door Nelly Byl. Vanaf 1965 werkte ze nauw samen met haar producer Rocco Granata, tot ze vanaf eind jaren zestig onder de hoede kwam van Jean Kluger.

In 1980 nam Marva afscheid van haar publiek met het nummer Herinneringen. Ze wilde wat meer tijd voor haar privéleven. Sindsdien heeft ze geen nieuwe nummers uitgebracht, noch opgetreden. Ze begon een nieuw leven als winkelierster in Blankenberge en Oostende.

In 1997 was ze eenmalig te gast in het VTM-programma Het Mooiste Moment.

Eind 2006 werd Marva opgenomen in de Eregalerij van Radio 2 vanwege "Een leven vol muziek". Laura Lynn nam toen een virtueel duet met haar op en coverde Rode rozen in de sneeuw. Deze versie, waar Marva's originele opname uit 1975 doorheen gemixt werd, werd opnieuw een hit.

Op 15 juni 2008 werd Marva gehuldigd in De Haan door honderden fans, naar aanleiding van haar 65ste verjaardag. Eind januari 2015 hebben in het Casino Kursaal in Oostende Vlaamse artiesten Marva gehuldigd, precies 35 jaar nadat ze zich uit de amusementswereld had teruggetrokken.

Bron : Wikipedia